Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (ΚΟ) ξημεροβραδιάζεται για να βρει, να μεταφράσει και να παρουσιάσει ειδήσεις και άρθρα συμβατά με την θεματολογία του, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παρατιθέμενα links. Σχόλια και παρεμβάσεις του ΚΟ είναι σε χρώμα ερυθρό. Αν ψάχνεις για mainstream ειδησεογραφία και άποψη, ήρθες στο λάθος μέρος.

got democracy?

got democracy?
"Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.."

kolokotronis

kolokotronis

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020

"1917" και η αυτοκτονία της Δύσης


Του Gregory Hood (American Renaissance) / ΚΟ

Αν έχετε δει το τρέιλερ για το «1917», γνωρίζετε την υπόθεση: Δύο Βρετανοί στρατιώτες πρέπει να γλιστρήσουν μέσα από τις εχθρικές γραμμές για να παραδώσουν ένα επείγον μήνυμα. Εάν αποτύχουν, οι Γερμανοί "θα σφαγιάσουν" μια βρετανική μονάδα μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο αδελφός ενός από τους στρατιώτες. Δεν θα προχωρήσω περαιτέρω στην πλοκή. Πρέπει να δεις αυτή την ταινία, όχι να στην περιγράψει κάποιος.


Σε δημοσιογράφους, κριτικούς και κοινό γενικά άρεσε το «1917», σε αντίθεση με τις αντικρουόμενες απόψεις για το "Joker", το "Richard Jewell" και το "Midway". Το «1917» ξεπέρασε την τελευταία ταινία Star Wars, οπότε είναι το πιο κοντινό πράγμα που έχουμε τώρα σε μια παγκόσμια πολιτιστική εμπειρία.

Η ταινία γυρίστηκε σαν να γυρίστηκε σε μια και μοναδική, διαδοχική "λήψη." Ένα αξιοσημείωτο τεχνικό επίτευγμα, κι εσείς κινείστε με τους χαρακτήρες, μέσα από τις λασπώδεις τάφρους, τις επιδημίες και τα ποτάμια που έχουν σπαρθεί με πτώματα. Κάτι τέτοιο δυσκολεύει να περάσει κάποιο πολιτικό μήνυμα. Το 1917 απλά μας δείχνει πόλεμο.

Όλοι οι βετεράνοι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είναι νεκροί, οπότε πώς μπορούμε να γνωρίζουμε ότι τα όσα απεικόνισε ο σκηνοθέτης Sam Mendes είναι ρεαλιστικά; Όπως λέει ο ίδιος, μίλησε με τον παππού του, έναν βετεράνο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και άκουσε τις ιστορίες του, και σαν να ακούγεται ένας πρόγονος που μιλάει μέσα από το αίμα του. Αυτή είναι μια ιστορία - ηρωική και φρικτή - που συνδέει οικογένειες, φυλές και έθνη. Δεν είναι ένα franchise κόμικ, είναι η ιστορία κάποιων ανθρώπων και είναι δύσκολο να μην κλάψετε.

Το 1917 είναι μια κλασική δραματική ταινία. Δεν είναι μόνο ότι «συμβαίνουν κακά πράγματα». Οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν ακατανόητες, σχεδόν θεϊκές δυνάμεις. Μπορεί η δεξιότητα ή η γενναιότητα να σε γλυτώσει από μια οβίδα πυροβολικού, από μια αεροπορική επίθεση ή από ανίκανους αξιωματικούς; Ωστόσο, οι μεμονωμένες επιλογές εξακολουθούν να έχουν σημασία: Πρέπει να βοηθήσεις έναν τραυματισμένο εχθρό; Η ταινία αφορά τη διαφορά που μπορεί να κάνει μόνο ένας στρατιώτης. Το χάος και η προσωπικές επιλογές συνυπάρχουν, όπως συμβαίνει στη ζωή.

Αυτό που κάνει επιτυχία το «1917» είναι η αντιπαράθεση του ανάμεσα στην ομορφιά και τη φρίκη, την πλήρη απομόνωση και την ξαφνική περικύκλωση από πλήθος ανθρώπων. Στην αρχή βρισκόμαστε σε ένα όμορφο, ειρηνικό πεδίο όπου ένας στρατιώτης κοιμάται κάτω από ένα δέντρο. Ο πόλεμος δεν φαίνεται τόσο κακός. Όμως εκεί δίπλα είναι αηδιαστικά χαρακώματα, γεμάτα με αρουραίους και βρωμιά. Λίγα μέτρα πιο πέρα είναι η "No Mans Land", γεμάτη κρανία, ξεσκισμένες σάρκες και σαπισμένα ζώα. Οι Βρετανοί μετακινούνται σε πρόσφατα εγκαταλελειμμένα γερμανικά χαρακώματα και ταξιδεύουν υπόγεια. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, το χιούμορ και το εύθυμο κλίμα μετατρέπονται σε ένα δράμα ζωής και θανάτου.
Το cast περιλαμβάνει πολύ γνωστούς ηθοποιούς όπως τον Colin Firth, τον Benedict Cumberbatch και τον Andrew Scott που εμφανίζονται σε μικρές σκηνές. Το Game of Thrones εκπροσωπείται με τον Dean-Charles Chapman σε ηγετικό ρόλο και τον Richard Madden ως τον μεγαλύτερο αδελφό του. Όλοι υποδύονται καλά τους χαρακτήρες τους, ακόμα κι αν έχουν μόνο λίγα λόγια να πουν..

Φυσικά, το cast είναι συντριπτικά λευκό. Αυτός είναι ο πόλεμος που κατέστρεψε την αρχαία αριστοκρατία και τις αυτοκρατορίες και την πίστη που τους υποστήριξε. Αφού βλέπουμε τους ήρωές μας να περνούν μέσα από πτώματα, λάσπη και έντερα για περίπου δύο ώρες, καταλαβαίνουμε ξαφνικά τον Σουρεαλισμό, τον Ντανταϊσμό και την εξαγριωμένη κριτική του πολιτισμού που προέκυψε μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Οι ηγέτες μας - οι Ευρωπαίοι ηγέτες – απογοήτευσαν τους λαούς τους, οδηγώντας τους σε αυτόν τον βάρβαρο εμφύλιο πόλεμο.

Υπάρχουν κάποιοι μη λευκοί από τις βρετανικές δυνάμεις και αυτό δεν είναι μη ρεαλιστικό. Ένα Σιχ είναι ο φιλικότερος στρατιώτης που συναντά ο πρωταγωνιστής. Είναι ο μόνος μη λευκός χαρακτήρας που μιλάει και για κάποιο λόγο είναι με λευκούς στρατιώτες. Αυτό δεν είναι ρεαλιστικό, διότι οι Σιχ είχαν τις δικές τους μονάδες - που πολέμησαν γενναία. Ωστόσο, δεδομένου ότι η ταινία είναι για στρατιώτες που μπερδεύονται με διαφορετικές μονάδες, είναι εύλογο, και ο Σιχ δεν είναι κάποιος καίριας σημασίας "numinous Negro" τύπου Morgan Freeman που παρέχει πνευματική καθοδήγηση. Απλά ένας κανονικός στρατιώτης.
Είναι ενδιαφέρον ότι, όταν οι Βρετανοί ταξιδεύουν μέσω της Γαλλίας, είναι εξοργισμένοι που οι Γερμανοί πυροβόλησαν τις αγελάδες. Ο Σιχ λέει ότι είναι "έξυπνο" επειδή έτσι στερούν το φαγητό στον εχθρό. Αποτελεί αυτό μια λεπτή αναφορά σε κατοπινές τακτικές ανταρτοπόλεμου κατά της βρετανικής αυτοκρατορίας;

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Βρετανοί κάλεσαν μη λευκούς από την αυτοκρατορία τους να πολεμήσουν στην Ευρώπη. Αποκαλούσαν τους Γερμανούς υπανθρώπους "Ούννους", ενώ οι κάρτες της εποχής απεικονίζουν "Τζέντλεμεν της Ινδίας βαδίζουν για να τιμωρήσουν Γερμανούς χούλιγκαν".

Ακόμα και στο «1917», η προπαγάνδα επιβιώνει. Κανένας Γερμανός δεν απεικονίζεται θετικά, όταν τυγχάνει να δούμε κανέναν. Είναι δόλιοι, μεθυσμένοι, κακοί ή κάτι από όλα αυτά. Υπήρχε κάποια μικρή ενότητα των (αντιμαχόμενων) λευκών στον Μεγάλο Πόλεμο. Δεν υπάρχει καμία σε αυτή την ταινία.

Στο πραγματικό έτος 1917, πολλοί υποστηρικτές του πολέμου πίστευαν πραγματικά ότι ο πολιτισμός διακυβεύεται. Οι Γερμανοί διέπραξαν φρικαλεότητες εναντίον αμάχων, αν και η συμμαχική προπαγάνδα τις μεγαλοποίησε. Από την οπτική γωνία του 2020, οι πολιτικοί και ανθρωπιστικοί στόχοι του πολέμου φαίνονται άσκοποι, ακόμα και γελοίοι. Σίγουρα, κανένας ηγέτης δεν θα είχε ξεκινήσει τον πόλεμο αν μπορούσε να δει έστω και ένα χρόνο στο μέλλον, πόσο μάλλον έναν αιώνα.

Το «1917» υπογραμμίζει ένα πρόβλημα για εκείνους που υπερασπίζονται την λευκή φυλή η οποία κινδυνεύει. Οι ήρωες κάθε χώρας σχεδόν πάντα αποκτούσαν φήμη καταστρέφοντας άλλους λευκούς. Το 1917 μας προξενεί δέος, καθώς μας δείχνει τι έζησαν οι πρόγονοί μας, αλλά είναι βαθύτατα απεχθές, διότι γνωρίζουμε ότι αυτή η σφαγή ήταν μια τεράστια απώλεια. Είτε οι στρατιώτες πολέμησαν για τον βασιλιά και την αυτοκρατορία, τη δημοκρατία, ή ώστε μικρές χώρες όπως το Βέλγιο να γίνουν "ελεύθερες", οι θυσίες τους δεν ήταν απλά μάταιες. Οδήγησαν σε καταστροφή. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έπρεπε ποτέ να γίνει. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος θα είχε αποφευχθεί και οι λευκοί θα είχαν ασφαλείς και ευημερούσες πατρίδες.

Παρόλα αυτά το «1917» μας δίνει ελπίδα. Η ταινία τελειώνει καθώς αρχίζει, με έναν στρατιώτη να στηρίζεται σε ένα δέντρο σε ένα ειρηνικό πεδίο. Ταλαιπωρημένος και εξαντλημένος αλλά και ζωντανός. Το Yggdrasil ( Ύγκντρασιλ), το «παγκόσμιο δέντρο», στην γερμανική / σκανδιναβική μυθολογία, θεωρείται πως ενώνει τις διαφορετικές σφαίρες, την γη, τον κόσμο κάτω από αυτήν και πάνω από αυτήν. Το «1917», ο Sam Mendes φτάνει στο προγονικό παρελθόν του για να μας δείξει τον ευρωπαϊκό ηρωισμό. 

Χρησιμοποιεί σύγχρονη τεχνολογία για να κάνει αυτό που πρέπει να είναι η πιο συγκλονιστική πολεμική ταινία που έγινε ποτέ. Τέλος, μας αφήνει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για το μέλλον. Η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και μετά τη φρίκη.

Ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει ένα ηθικό δίλημμα όταν, κρυμμένος από τους Γερμανούς σε ένα υπόγειο, βρίσκει μια Γαλλίδα με ένα μωρό. Δίνει γάλα και φαγητό στο μωρό και μπαίνει στον πειρασμό να μείνει, αλλά καθώς ακούει τις καμπάνες της εκκλησίας ξέρει ότι πρέπει να συνεχίσει την αποστολή του. Αφήνει αυτή τη μικρή οικογένεια για να υπερασπιστεί τη μεγαλύτερη εθνική του οικογένεια και να σώσει τους δικούς του στρατιώτες.

Αυτό είναι το καθήκον μας. Πρέπει να αφήσουμε τις ανέσεις μας και να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να σώσουμε τους συγγενείς μας, τις οικογένειές μας και το μέλλον μας. Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι θα συναντήσουμε την φρίκη. Μπορεί να σημαίνει φονική επίθεση. Ωστόσο, η αποστολή μας καλεί και ο σκοπός μας εμπνέει. Πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε έχοντας υπόψη μας την μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικογένειά μας. Την επόμενη φορά που θα πολεμήσουμε, όπως μας λέει η Generation Identity, πρέπει να είμαστε δίπλα-δίπλα.
ΚΟ: Μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές της ταινίας, είναι όταν ο πρωταγωνιστής φτάνει χιλιοταλαιπωρημένος στον προορισμό του, νομίζοντας ότι είναι ήδη αργά και όλοι οι Βρετανοί στρατιώτες έχουν σφαγιαστεί από τους Γερμανούς και ξαφνικά μέσα στην ησυχία ακούει έναν ύμνο που ψέλνει μελωδικά ένας στρατιώτης έχοντας γύρω του σε πλήρη τάξη και σεβασμό όλους στους υπόλοιπους («μήπως πέθανα;», θα μπορούσε να αναρωτηθεί). Είναι κάτι σαν προσευχή πριν ορμήσουν στο πεδίο της μάχης. Ο ύμνος είναι το The Wayfaring Stranger (ή αλλιώς "I Am a Poor Wayfaring Stranger"), ένα γνωστό αμερικάνικο λαϊκό gospel τραγούδι που οι ρίζες του φτάνουν στον 19ο αιώνα. Το τραγούδι περιγράφει το ταξίδι ενός ανθρώπου καθώς περιπλανάται στην ζωή, έχοντας την επιθυμία να καταλήξει στο τέλος στον Ουρανό και να συναντήσει εκεί τον Θεό αλλά και όλους τους δικούς του. Αυτό που ένωνε κάποτε την Ευρώπη (και την έκανε μεγάλη) δεν είναι μόνο η φυλή, αλλά και η χριστιανική πίστη.

Χαρακτηριστική είναι η ταινία του 2005 “Joyeux Noël” (“Καλά Χριστούγεννα” στα ελληνικά), που μετέφερε στην οθόνη το συγκλονιστικό περιστατικό που έλαβε χώρα στις Φλαμανδικές πεδιάδες, πέντε μήνες μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα την παραμονή των Χριστουγέννων και την ημέρα Χριστουγέννων του έτους 1914, όπου Γάλλοι, Γερμανοί και Σκωτσέζοι στρατιώτες ξέχασαν για λίγο ότι ανήκουν σε εχθρικά στρατόπεδα και ενώθηκαν κάτω από τους ύμνους των Χριστουγέννων σε ένα  συγκινητικό, πρωτόγνωρο, όσο και για κάποιους άλλους, «απαράδεκτο» κλίμα αδελφοσύνης. Και αυτό που τους ένωσε έστω και για λίγο δεν ήταν η «δημοκρατία» ή η «διαφορετικότητα», αλλά η Χριστιανική Πίστη [διάβασε εδώ].

ΚΟ / από εδώ

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το παρελθόν της Ευρώπης είναι και παγανιστικό και Χριστιανικό.Όποιος προσπαθεί να εκριζώσει το ένα και να προωθήσει μόνο το άλλο,είναι το λιγότερο ύποπτος, καθώς δεν ζούμε στο 40 μ.Χ ή στο 900 μ.Χ,για να υπάρχουν σημαίνουσες διαμάχες μεταξύ αρχαίων θρησκειών και Χριστιανισμού.
Είναι όμως γεγονός ότι η πλειονότητα των αποκαλούμενων "νεοπαγανιστών",είναι οι καινούριοι "χίπις".Ό,τι γίνεται, αποτελεί αντίδραση εναντίον του Χριστιανισμού.Ακόμα και ο εχθρικός προς τον Χριστιανισμό Julius Evola, συμφωνούσε και έγραφε τη δεκαετία του 1930 ότι το νεοπαγανιστικό κίνημα είναι κίβδηλο και φθηνή απομίμηση των αρχαίων θρησκειών.Φανταστείτε τώρα,σε μια εποχή ολοκληρωτικής σήψης,πόσο χειρότερο είναι αυτό το προαναφερθέν κίνημα.Νογώ όμως,αν θέλω να θεωρούμαι καλόπιστος,πως υπάρχουν και εξαιρέσεις παγανιστών που δεν ανήκουν στον συρφετό.Μάλλον είναι ελάχιστες.
Η Ευρώπη έχει αρκετούς εχθρούς,και φυλετικούς και θρησκευτικούς.Η ανατολή είναι μπροστά στη θύρα μας,το Ισλάμ ως κύριος εχθρός και μαριονέτα του Ιουδαϊσμού και του Σιωνισμού, πασχίζει να αλλοιώσει φυλετικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά την Ευρώπη.
Εχθρός του Χριστιανισμού δεν είναι ο παγανισμός (ο αυθεντικός),ούτε το αντίθετο,αλλά ο Ιουδαϊσμός,ο Σιωνισμός,το Ισλάμ και η φυλετική αλλοίωση που το τελευταίο κομίζει στην Ευρώπη.Ο Χριστιανισμός θα βρει την ελπίδα του στη λευκή φυλή και η λευκή φυλή έχει μία ισχυρή θρησκευτική παράδοση στη θρησκεία αυτή.
Υ.Γ.Είμαι Χριστιανός,προς αποφυγή παρεξηγήσεων.Απ'ότι φαίνεται επιβάλλεται να το τονίζουμε, εμείς οι έχοντες κάπως "αιρετικές" απόψεις.

Ανώνυμος είπε...

.... αυτό που τους ένωσε έστω και για λίγο δεν ήταν η «δημοκρατία» ή η «διαφορετικότητα», αλλά ούτε και η Χριστιανική Πίστη

Ήταν ο συναισθηματισμός , διότι αν όντως ήταν η χριστιανική πίστη θα είχαν παρατήσει και τα όπλα

Ο ίδιος συναισθηματισμός που υπάρχει και στην αίρεση του οικουμενισμού και τον αποκαλούν αγάπη.

Να κάνουμε αγάπη (δλδ συναισθηματισμό) και να παραδεχτούμε ότι και οι παπικοί - προτεστάντες κτλ είναι χριστιανοί.

Η Αλήθεια όμως είναι άλλη , ότι η χριστιανοσύνη είναι βίωμα και εμπειρία και βρίσκεται μόνο στην ορθοδοξία και στην βιωματική παράδοσή της.

Η Χάρη του Θεού δεν βρίσκεται στις αιρέσεις και δεν έχουν όλοι τα αισθητήρια για να το δουν - ίσως ούτε κι εγώ - ούτε είναι η πίστη διάβασμα από βιβλία.

Στην ορθοδοξία πάντα προηγείται το βίωμα και μετά η επιβεβαίωση από τις γραφές(Αγία Γραφή
πατερική παράδοση , βίοι και μαρτυρίες αγίων).
Αν δεν γίνεται έτσι τότε ο άνθρωπος απλά θρησκεύει, όπως θρησκεύει κι αυτός που βλέπει ποδόσφαιρο κι αυτός που βλέπει ταινίες ή σήριαλ.

Στις αιρέσεις αφού δεν υπάρχει βίωμα , υπάρχει μόνο θρησκοληψία που αναφέρεται μόνο στην Αγία Γραφή(χωρίς βεβαίως βίους και μαρτυρίες αγίων ή κάποια παράδοση)
την οποία και υπερπροβάλλει ερμηνεύοντας την , ελλείψει βιώματος , λανθασμένα.

alexandros είπε...

-Όσων αφορά τα αίτια της αυτοκτονίας της Δύσης, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ ήταν αρκετά σαφής με το μνημειώδες έργο του ''Η παρακμή της δύσης'' του 1918.
Σε μια ανάλογη δημοσίευση περιοδικού τον Ιανουάριο του 1936 λέει τα εξής προφητικά για την μοίρα της Ευρώπης:
OSWALD SPENGLER: ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ;
Το ερώτημα για το αν είναι δυνατή ή όχι η επίτευξη παγκόσμιας ειρήνης, μπορεί να απαντηθεί μόνο από κάποιον γνώστη της Παγκόσμιας Ιστορίας. Το να έχεις γνώση της ιστορίας αυτής ωστόσο, συνεπάγεται και το να γνωρίζεις το πώς ήταν και θα είναι ο άνθρωπος. Υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά –ακατανόητη από πολλούς- ανάμεσα στη μορφή που θα έχει η ιστορία του μέλλοντος και στο πως θα ήθελε κάποιος αυτή να είναι. Η ειρήνη συνιστά επιθυμία, ο πόλεμος είναι γεγονός και η Ιστορία ποτέ δεν έχει λάβει υπόψη, τις ανθρώπινες επιθυμίες και εξιδανικεύσεις.
Η πολεμική εξέλιξη της Ιστορίας
Η ζωή είναι ένας αγώνας, μία πάλη που περιλαμβάνει φυτά, ζώα και ανθρώπους. Είναι πάλη μεταξύ κοινωνικών τάξεων, ανθρώπων και εθνών, λαμβάνοντας ενδεχομένως οικονομική, κοινωνική , πολιτική και στρατηγική μορφή. Είναι η πάλη για δύναμη με την οποία θα επικρατήσει η βούληση κάποιου, η πάλη για εκμετάλλευση προνομιών ή προώθηση της γνώμης για την έννοια του πρόσφορου ή του δικαίου. Όταν όλα τα μέσα αποτυγχάνουν η διέξοδος βρίσκεται στο ύψιστο αυτών, τη βία. Ένα άτομο που ασκεί βία μπορεί να χαρακτηριστεί ως εγκληματίας, μία τάξη να χαρακτηρισθεί επαναστατική ή προδοτική, ένας λαός αιμοσταγής. Όποιος και να είναι ο χαρακτηρισμός όμως, τα γεγονότα δεν αλλάζουν. Ο σύγχρονος παγκόσμιος κομμουνισμός ονομάζει τους πολέμους του «εξεγέρσεις», ιμπεριαλιστικά έθνη περιγράφουν τις δικές τους επαναστάσεις ως «κατευνασμούς εξεγέρσεων ξένων λαών». Και αν ο κόσμος υπήρχε ως ενωμένο κράτος, οι πόλεμοι επίσης θα αναφέρονταν ως «εξεγέρσεις». Εν προκειμένω, οι αντιθέσεις αυτές είναι καθαρά λεκτικές.
Οι λαοί που επιλέγουν τον ειρηνισμό, πεθαίνουν!
Η συζήτηση για παγκόσμια ειρήνη γίνεται την εποχή μας μεταξύ λευκών λαών και όχι μεταξύ πληθυσμιακά περισσοτέρων πολυάριθμων εγχρώμων λαών. Γεγονός άκρως επικίνδυνο. Όταν μεμονωμένοι στοχαστές και ιδεαλιστές μιλούν για ειρήνη, όπως συμβαίνει από αμνημονεύτων χρόνων, οι επιπτώσεις είναι αμελητέες. Όταν όμως ολόκληροι λαοί γίνονται πασιφιστές, αυτό είναι δείγμα γήρατος. Οι ισχυροί και αδέσμευτοι λαοί δεν είναι πασιφιστές. Η υιοθέτηση τέτοιων ειρηνιστικών θέσεων από έναν λαό, αποτελεί ουσιαστικά εγκατάλειψη του μέλλοντός του, καθότι τα ειρηνιστικά ιδεώδη προκαλούν μια στάσιμη, ανίατη κατάσταση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές ύπαρξης.
Το μέλλον για τους λευκούς λαούς.
Όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται θα υπάρχουν πόλεμοι. Σε περίπτωση που οι λευκοί λαοί κουραστούν από αυτούς, ώστε οι κυβερνήσεις τους να μην μπορούν να τους διεξάγουν, η γη θα πέσει αναπόφευκτα θύμα του έγχρωμου ανθρώπου, όπως και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπέκυψε στους Τεύτονες. Ο πασιφισμός είναι η άνευ όρων παράδοση δύναμης, στους δυναμικούς ανά τον κόσμο μη πασιφιστές.

Π.Π. είπε...

......"Οι Γερμανοί διέπραξαν φρικαλεότητες εναντίον αμάχων, αν και η συμμαχική προπαγάνδα τις μεγαλοποίησε.".......

Οταν οι Γερμανοι μπηκαν στην Αμβερσα, καποιος δημοσιογραφος της Κολωνιας εγραψε οτι ολες οι καμπανες των εκκλησιων χτυπουσαν χαρμοσυνα για να γιορτασουν το γεγονος. Εννοουσε στην Γερμανια.
Αναδημοσιευοντας την ειδηση, η Γαλλικη εφημεριδα "Ματεν" εγραψε: "....Οι ιερεις της Αμβερσας, μετα την καταληψη του φρουριου, υποχρεωθηκαν να χτυπησουν τις καμπανες των εκκλησιων".
Ακολουθησαν οι "Ταϊμς": "Συμφωνως προς πληροφοριες της εφημεριδος "Ματεν" απο την Κολωνια, οι ιερεις που αρνηθηκαν να χτυπησουν τις καμπανες μετα την καταληψη της Αμβερσας, διωχθηκαν απο τις θεσεις τους".
Η Ιταλικη εφημεριδα "Κοριερε ντελα Σερα": "Συμφωνως προς πληροφοριες των "Ταϊμς" απο την Κολωνια, οι ιερεις που αρνηθηκαν να χτυπησουν τις καμπανες μετα την καταληψη της Αμβερσας, καταδικαστηκαν σε καταναγκαστικα εργα". Τελος η γαλλικη "Ματεν", επανερχομενηστο θεμα τις υπερακοντισε ολες: "Συμφωνως προς πληροφοριες της εφημεριδος "Κορριερε ντελα Σερα" απο την Κολωνια, επιβεβαιωνεται η πληροφορια οτι οι βαρβαροι κατακτηται της Αμβερσας κρεμασαν απο τις καμπανες των εκκλησιωντους δυστυχεις Βελγουςιερεις, που ειχαν αρνηθει να τις χτυπησουτν, οταν κατεληφθη η πολις".
Ετσι ο στρατος του Καϊζερ στιγματιστηκε ακομη μια φορα, γιατι.... Γερμανοι ιερεις, στην Γερμανια, ειχαν γιορτασει μια νικη, χτυπωντας τις δικες τους καμπανες, στην πατριδα τους.

Ανίδεος Ελ. είπε...

Ωραίος ο φίλος.
Ισορροπημένη άποψη.

Ανίδεος Ελ. είπε...

Καταπληκτικό.
Μπορώ να αντιγράψω το σχόλιο σου και να το χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα;

Ανώνυμος είπε...

Αν θέλετε φρικαλεότητες, να δείτε την ταινία για το Δίστομο.
Δεν έχει βγεί ακόμα. Λίγη υπομονή κάνετε.

Ανώνυμος είπε...

Ταινιαρα, σίγουρα πολιτικά μη ορθή. Για αυτό και την έκαναν οι διάφοροι επιτήδειοι ανώμαλοι να πατώσει. Είδα και τις τρεις γνωστές ταινιες, την Κορεατική, το Τζόκερ και το 1917. Στο τζόκερ σολαρε ο Φοίνιξ, ήταν μια ταινία μόνος του, το κορεάτικο καλογυρισμενο, έξυπνο, αλλά τρελό, το 1917 κορυφαίο, επικό, ανθρώπινο, μοναδικά γυρισμένο, αλλά ξυπνάει συνειδήσεις που η άρχουσα τάξη σιχαίνεται.

ΠΑΟΚ Σεπόλια